Γιορτή για πάντα!

Να λοιπόν τι παράξενο συνέβη στο σχολείο μας την περασμένη Τετάρτη.

Μετά το κουδούνι για να μπούμε μέσα κι ενώ ανέβαινα ήδη τα σκαλοπάτια για τον πρώτο όροφο άκουσα μια φωνή που μου φάνηκε αλλόκοτη. Αλλόκοτη και βαριά καθώς δεν έμοιαζε με κανενός μαθητή ή άλλου δασκάλου:

–       Εσύ δεν είσαι ο κύριος Π.;

–      Ναι, κι εσύ σαν γνωστός μου φαίνεσαι, αποκρίθηκα, μόλις έστρεψα το βλέμμα μου κι αναγνώρισα πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα της Βιβλιοθήκης μας, πως μιλούσα με τον Άη Βασίλη της Καισαρείας και όχι του ανθρακούχου  αναψυκτικού. Πώς κι απ’ τα μέρη μας; Λόγω των εορτών να υποθέσω…

–       Λόγω των εορτών και λόγω των εφτάχρωμων νοτών!

–       Των εφτάχρωμων νοτών;

–    Ναι, αυτών δηλαδή των νοτών που παίζετε με τη χορωδία σας, τη Δελφινοφωνίξ! Μπορεί να μην το ξέρεις, αλλά σας ακούω κάθε φορά που τραγουδάτε.

–       Αλήθεια;

–       Μα τι; Παραμύθια; Και γι’ αυτό ήθελα να σας συναντήσω και να σας μοιράσω αυτά τα σκουφάκια και κυρίως τούτο το σακί με τα μουσικά όργανα.

–       Έχει μουσικά όργανα εδώ μέσα;

–   Αμέ! Μπουζούκι, τουμπελέκι, σείστρα, μαράκες, αυγά, τριγωνάκια, ντέφια – ό,τι τραβάει η ψυχή σας, για να γλυκαίνετε και τις ψυχές των άλλων!

–        Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ – κι εμείς τι να σε τρατάρουμε;

–       Μία επιθυμία έχω μόνον. Να πάτε να πείτε τα Κάλαντα των Χριστουγέννων σε όποιον έχει όμορφη φωνή και δεν το έχει ανακαλύψει ακόμη…

–        Εδώ στο σχολείο μας ή και παραπέρα;

–     Ξεκινήστε σήμερα από το σχολείο και για τις επόμενες ημέρες θα έχετε να πείτε άλλα τραγούδια, όχι απαραίτητα τα Κάλαντα.

–     Σε καταλαβαίνω. Το τραγούδι δεν έχει εκείνο το μαγικό ραβδάκι που μεταμορφώνει τον καθημερινό, σαλιγκαρωμένο χρόνο μας σε γιορτή πτητική ή μήπως κάνω λάθος;

–  Αυτό είναι! Ξεκινήστε από το Δημοτικό σας σχολείο και έπειτα πηγαίνετε στο Νηπιαγωγείο. Και καλέστε και τους άλλους να τραγουδήσουν. Κι οποιουνού το πει πρώτα η καρδούλα του θα το πουν έπειτα και τα χείλη του!

Έτσι κι έγινε.

Σεργιανίσαμε με το τραγούδι μας και με τα μουσικά δώρα του Άγιου Βασίλη και τις εκατό τέσσερις γωνίες του σχολείου. Είπαμε τα κάλαντα σε όλους τους μικρούς και σε όλους τους μεγάλους: τους δασκάλους, τους λοιπούς εργαζόμενους, τους επισκέπτες, τους γονείς. Ακόμη και στα αγγουράκια του κου Λευτέρη και των μαθητών του τα είπαμε – με την υπόσχεση πως θα ξανατραγουδήσουμε σύντομα άπαντες μαζί, γιατί οι γιορτές δεν είναι για να μαρκάρονται και να παρκάρονται στα ημερολόγια και στις ετήσιες ρουτίνες μας, αλλά για να ξηλώνουν τους λεπτοδείκτες από μέσα μας και από τις συνήθειες μας!

Από όλα τα Ουρανοποιηματάκια χρόνια πολλά σε όλους 

Γιορτή για πάντα!