Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

τί να σου πρωτοαναφέρω από το τελευταίο διήμερο της σχολικής μας ζωής! 

Την Πέμπτη (18/12) προσκαλέσαμε τους μαθητές της Α1 και της ΣΤ', για να διαβάσουμε μαζί το παραμύθι του Ευγ. Τριβιζά "Ο Άι Βασίλης στη φυλακή με τους 83 μικρούς αρουραίους". Να διαβάσουμε, είπα; Να τραγουδήσουμε, να παίξουμε σαν σε θέατρο, να το ξαναγράψουμε με δικές μας μικρο/μεγαλο-ανατροπές: αυτό ήθελα να σου εκμυστηρευτώ.

 

Κι όπως είχαμε στρώσει το ιπτάμενο χαλί της κας Μαριάνθης -το συνηθίζουμε όταν μάς φέρνει ολόγυρά του ένα ξεχωριστό παραμύθι- αποφασίσαμε, πως, αφού δεν πήγαμε εκδρομή, λόγω άσχημου καιρού (βροχή να δουν τα μάτια σου!), θα μπορούσαμε να φέρουμε …την εκδρομή μες στην τάξη! 

Τότε ήταν, που για πρώτη φορά, φέτος, πραγματοποιήσαμε, κάτω από το χριστουγεννιάτικο μας δέντρο, πικ-νικ με όλες τις έτοιμες από χθες χειροποίητες νοστιμιές μας. Δεν μείναμε όμως, στο τυπικό φαγοπότι. Παράλληλα, παίξαμε ένα διαφορετικό, από τα συνηθισμένα, παιχνίδι, που θα μπορούσε να λέγεται "Βρες την παροιμία".

Την Παρασκευή, με τη συνδρομή της κας Σέβης, της σχολικής μας ψυχολόγου, παρακολουθήσαμε και διαβάσαμε ένα δεύτερο παραμύθι του κου Ευγένιου, το "Ένα δέντρο, μια φορά". Γράφτηκε με αφορμή τις πυρκαγιές του 2007. Σκέφτομαι όμως, πως μιλάει για τις καμένες ή παγωμένες (το ίδιο κάνει) σχέσεις που αναπτύσσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, καθώς και με τα στοιχεία της φύσης.

Κι ενώ αναρωτιόμασταν, αν, πράγματι, η αγάπη μπορεί να θεραπεύσει την ασχήμια του κόσμου, έπεσε το σύνθημα να πούμε τα κάλαντα σε όλα τα παιδιά και τους δασκάλους του σχολείου μας. Το κάλεσμα ήλθε από τον ίδιο τον Άι Βασίλη, δηλαδή τον Γιάννη, που με τη στολή και την τροφαντή λευκή γενειάδα του ήταν σχεδόν αγνώριστος.

«Αγαπημένα μου παιδιά, έλαβα το γράμμα σας. Όμως επειδή τα ξωτικά μου δεν έχουν ολοκληρώσει την προετοιμασία των δώρων σκέφτηκα να κάνω μια έκπληξη που θα σας δώσει χαρά. Ζήτησα από την χορωδία ΦΡΑΟΥΛΟΦΩΝΙΞ να ψάλλει τα κάλαντα σε όλα τα τμήματα του σχολείου, για να προσκαλέσουμε την ατμόσφαιρα των εορτών από σήμερα στην καρδιά μας!»

Με αυτά τα λόγια προς τα παιδιά των άλλων τάξεων ο Άι Βασίλης μάς σεργιάνισε σε όλες τις αίθουσες του σχολικού μας κτιρίου: από την αίθουσα εκδηλώσεων μέχρι το γραφείο του διευθυντή και από το Κυλικείο μέχρι την κα Μαρία (Τμήμα Ένταξης) και το συστεγαζόμενο Νηπιαγωγείο.

Μακάρι όλη η κούραση του κόσμου να ήταν σαν αυτή: σχεδόν λαχανιασμένοι νιώθαμε έτοιμοι να πούμε τα κάλαντα μέχρι τις γύρω γειτονιές.

Μας συγκράτησε το παιχνίδι ανταλλαγής δώρων που προετοιμάζαμε εδώ και μέρες. Το τί συνέβη δεν περιγράφεται. Μπορώ όμως, να σου δώσω μια απάντηση για ένα από τα μυστήρια των εορτών: υπάρχει Άι Βασίλης;

Ε, λοιπόν, ναι υπάρχει: και είναι ο κάθε άνθρωπος που δίνει κάτι.

Τι νομίζεις ότι ακολούθησε στη συνέχεια; Η συγκέντρωση όλων των Ουρανοποιημάτων και των γονέων τους για τους βαθμούς και για την πορεία μας κατά τη διάρκεια αυτού του τριμήνου.

Αν οι βαθμοί και το υλικό που το συνοδεύει («Φάκελο γραπτού υλικού» το ονομάζουμε εμείς) είναι ένας καθρέφτης, ένας καθρέφτης δίκαιος και όχι παραμορφωτικός, ένας καθρέφτης σε κίνηση και όχι ένας καθρέφτης στατικός, τότε, ημερολόγιο μου, πρέπει να σου πω, ότι έμεινα πολύ ευχαριστημένος από αυτή τη συνάντηση. Διότι, με είδα πάλι – από την αρχή της φετινής χρονιάς μέχρι σήμερα.

Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσα να σου γράψω, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Δεν ήταν απλό διήμερο αυτό. Ήταν βόλτα με τα γνωστά 3 Πνεύματα που είχαν επισκεφθεί τον Σκρούτζ, από το αγαπημένο βιβλίο του Ντίκενς ("A Christmas Carol", 1843 - Ελληνική μετάφραση: "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία"): το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον!

Έχουν, επομένως, άδικο όσοι λένε, πως "γιορτάζω" σημαίνει "δεν μου λείπει τίποτα";

Καλές γιορτές σε όλους!

[Φωτογραφίες: κα Κική και κα Βούλα]