Όλα ξεκίνησαν, όταν κατά τη διάρκεια της εκδρομής μας
κυριαρχούσε στα μεγάφωνα το "Despacito".
Μας πλησιάζει ένα αρκετά μικρότερο κοριτσάκι με δυο μάτια
πιο φωτεινά και από τις γύρω ολάνθιστες μαργαρίτες
και μας ρωτάει "Τι λέει αυτό το Ντεσπασίτο πια";
Τα παιδιά κοιτάχτηκαν μεταξύ τους λιγάκι αμήχανα στην αρχή.
"Γιατί δεν βάζουμε δικούς μας ελληνικούς στίχους" πρότεινα μεμιάς.
"Θαυμάσια ιδέα!" απάντησε ομόφωνα η συντροφιά.
Είχαμε μαζί μας χαρτί και μολύβι
είχαμε και το γιουκαλίλι με το νέο Ραδιοφωνάκι
που μόλις μας είχε κατασκευάσει η Τσαμπίκα
είχαμε και στη διάθεσή μας μία απλή κάμερα κινητού
είχαμε και -αλίμονο- διάθεση για αστεία
κι αρχίσαμε να παίζουμε
με την εικόνα και τον ήχο
τον ήχο και την εικόνα.
Και να το αποτέλεσμα:
Αποκλειστικά στο Ράδιο-Ουρανοποιηματάκια
και στο Ουρανοποιηματάκια TV!
