Για το παιδί - στις μέρες μας

Αυτή η ανάρτηση δεν είναι για εμάς.

Τους μεγάλους.

Είναι γι΄ αυτούς που απέχουν από τα σόσιαλ μίντια και τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Είναι για το παιδί.

Τον γιο ή την κόρη μας. Για το ανιψάκι ή το εγγονάκι μας.

Τον μαθητή μας.

Ναι, τον μαθητή μας.

Για το κάθε μαθητούδι του κόσμου από το οποίο ο κορονοϊός, εδώ και τόσες εβδομάδες, πήρε πάρα πολλά:

Τους φίλους και τους συμμαθητές του – το σχολείο του, όπως το γνώριζε.

Του πήρε το παιχνίδι μες στον κόσμο – το ταξίδι μες στον κόσμο,

Το να λαχανιάζει απ’ την τρεχάλα – το να ιδρώνει σκαρφαλώνοντας ή  ποδηλατώντας.

Ας το ακούσουμε αυτό το παιδί.

Ας μην γκρινιάζουμε εστιάζοντας στο τι χάσαμε εμείς οι μεγάλοι κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους –οι τέσσερις τοίχοι, φυσικά, δεν πρέπουν σε κανέναν– αλλά είναι η εδώ και τώρα λύση για όλους μας.

Και τους μικρούς και τους μεγάλους.

Και για όλους εμάς, τους εκπαιδευτικούς, σκέφτομαι:

Τι εξαιρετική πρόσκληση είναι αυτή που βιώνουμε: είτε η εργαλειοθήκη (πλατφόρμες, βιντεοσκοπήσεις, ηχογραφήσεις, ηλεκτρονικά ταχυδρομεία, ιστολόγια, λογισμικά τηλε-επικοινωνίας) είναι  μικρή ή μεγάλη, σερνάμενη ή κάπως ταχύτερη, ασύγχρονη ή και σύγχρονη, δεν είναι λίγο, που ανοίγουμε (όσο ανοίγουμε) ένα παράθυρο στους τέσσερις τοίχους του μαθητή μας.

Ένα παράθυρο από τον κόσμο που στερείται.

Ένα παράθυρο από τον κόσμο που αγαπά να τον περιέχει και να ανήκει.

Ας του δώσουμε, επομένως και πάλι, τον καλύτερο μας εαυτό.