Μόλις
άνοιξα τα μάτια μου, είδα μια πανέμορφη θάλασσα με βραχάκια και
σημαδούρες, ενώ στην ακτή υπήρχαν τρείς φοίνικες, πολλά άλλα δέντρα και άμμος. Αν
καθόσουν κάτω, θα άκουγες τα μικρά κύματα της θάλασσας και θα ένιωθες της
κίνηση που έχουν τα σύννεφα πάνω από ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.
Μετά έκλεισα τα μάτια μου και χαλάρωσα στην σκηνή μου. Όταν ξύπνησα όμως,
δεν ήμουν πια μέσα στην σκηνή, αλλά σ’ ένα τεράστιο καράβι που έσχιζε την
θάλασσα!
Μόλις βγήκα από ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο, είδα κάποιους ανθρώπους, απ’ τους
οποίους οι πιο πολλοί είχαν καλύμματα στο μάτι και κρατούσαν στα χέρια τους
μουσικά όργανα. Τους ρώτησα πώς τους λένε και πού σκοπεύουμε να πάμε και μού απάντησαν
όλοι μαζί να τους αποκαλώ Πειρατοφωνίξ και μού είπαν πως ταξιδεύουμε για την
χώρα των Ουρανοποιημάτων.
Ώσπου να φτάσουμε, τραγουδούσαμε διάφορα τραγούδια από την δικιά τους γενιά,
όπως «Το τραγούδι του κοριτσιού», «Το ιπτάμενο σχολείο» και το πιο απίθανο είναι
ότι ένας πολύ καλός πειρατής που τον έλεγαν κύριο Πάνο έπαιζε την κιθάρα του
μόνο με μια χορδή, αλλά ακουγόταν σαν να υπήρχαν όλες εκεί!
Καθώς πέρασε η ώρα και γίναμε όλοι μια όμορφη παρέα, η Πειρατοφωνίξ μού
ζήτησε να γίνω μια από αυτούς. Δέχτηκα αμέσως!
Μετά από λίγες ημέρες φτάσαμε στην χώρα των Ουρανοποιημάτων,
εγκατασταθήκαμε εκεί και τα χρόνια πέρασαν... Είπαμε σαν οικογένεια πια
να αλλάξουμε το όνομα μας σε Ουρανοφωνίξ.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για το παλιό μου σπίτι. Εγώ όμως και η Ουρανοφωνίξ δεν
τελειώσαμε εκεί. Κάναμε μια συμφωνία να συναντιόμαστε κάθε 240 ημέρες!
Ζωή Γονή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου